[1]  - ما در كتاب »مصلح آخر الزّمان«نظريه اديان بزرگ جهان را در اين باره ذكركرده‏ايم.

سؤال هشتم:

  آيا مداركى بر اين ادّعا كه طرّاح حكومت واحد جهانى پروردگار متعال به وسيله انبياء عليهم‏السلام  بوده است، داريد؟!

 پاسخ ما:

 چون در جاى خود ثابت است كه از انبياء گذشته قبل از پيامبر اسلام صلى‏اللّه‏عليه‏وآله كتاب و يا مطلبى كه بتوان صددرصد آن را به پيغمبران نسبت داد، وجود ندارد لذا ابتداء مدارك دين مقدّس اسلام را كه لااقل قرآنش) كتاب آسمانى آن ( بدون ترديد و صددرصد از دو لب خاتم الانبياء صلى‏اللّه‏عليه‏وآله صادر شده، مى‏آوريم و سپس آنچه را كه اديان ديگر در كتابهائى كه به اسم آنها باقى مانده، اشاره مى‏كنيم.

 سرگذشت خلقت آدم

 اسلام معتقد است كه از ابتداء خلقت حضرت آدم، خداى تعالى هدفى جز حكومت واحد جهانى نداشته و لذا وقتى خدا مى‏خواهد حضرت آدم را خلق كند ملائكه را در جريان مى‏گذارد و در قرآن از قول آنها مى‏گويد: »آيا مى‏خواهى در روى زمين كسى را كه فساد و خونريزى مى‏كند قرار دهى « .

 پروردگار متعال فرمود: »من مى‏دانم آنچه را كه شما نمى‏دانيد « و سپس به حضرت آدم همه اسمها را تعليم مى‏دهد و در معرض ديد ملائكه قرارش مى‏دهد و مى‏فرمايد: »اگر راست مى‏گوئيد از اسم اين گروه به من خبر دهيد « .

 ملائكه گفتند: »ما جز آنچه را كه تو به ما تعليم داده‏اى، چيزى نمى‏دانيم « .

 خدا به آدم فرمود: »تو اى آدم اسماء آنها را به ملائكه خبر ده « . وقتى آدم اسماء آنها را به ملائكه گفت؛ خدا فرمود: »من به شما نگفتم كه پنهانيهاى آسمان و زمين را مى‏دانم و مى‏دانم آنچه را كه شما پنهان مى‏كنيد و آنچه را كه ظاهر مى‏نمائيد « .

 براى توضيح و اثبات مطلب فوق ناگزيريم به نكاتى كه در ظاهر آيه شريفه وجود دارد اشاره كنيم:

 اوّل: ملائكه مثل آنكه سابقه انسان را داشته‏اند كه خونريزى و فساد مى‏كند.

 چنانكه روايات فراوانى هم اين معنى را تأييد مى‏كند يعنى ملائكه مى‏دانستند كه در دورانهاى قبل انسانها اين چنين بوده‏اند.

 دوّم: از ظاهر آيه استفاده مى‏شود كه خداى تعالى اسماء جمعى از ذوى العقول را به حضرت آدم تعليم داده است، زيرا از ظاهر كلمه»هؤلاء«اين معنى استفاده مى‏شود و در روايات هم آمده است كه خداى تعالى اسامى پيشوايان اسلام را به او تعليم داده بود.

 سوّم: منظور از اسماء در اين آيات معناى لغوى او است يعنى»نشانه  « و آن چيزى كه بتواند صاحب اسم را كاملاً مشخّص و معرّفى نمايد.

 و طبيعى است كه وقتى خدا اسامى جمعى را به حضرت آدم آن هم با آن تشريفات كه) ملائكه نمى‏دانند و حضرت آدم مى‏داند و به خاطر آن مسجود ملائكه واقع مى‏شود... (تعليم مى‏دهد تنها اسم »محمّد«و »على«و »فاطمه«و »حسن و»« حسين«و سائر ائمّه  عليهم‏السلام  نبوده، بلكه حتّى شرح حالات آنها نيز بوده است كه اين مطلب را جمله آخر آيه تأييد مى‏كند كه مى‏فرمايد: »من به شما نگفتم كه داناى به غيب آسمانها و زمينم؟! ... « .[1]

چهارم: ما در كتابهاى »پاسخ ما«اثبات كرده‏ايم كه هر كجا غيب به خدا نسبت داده مى‏شود مربوط به آن چيزى است كه هنوز خدا خلق نكرده زيرا اگر مى‏گويند خدا عالم به غيب و شهادت است منظور از شهادت همه چيزهائى است كه خلق شده است، زيرا چيزى ممكن نيست وجود داشته باشد و براى پروردگار وجودش پنهان باشد. ولى چيزى كه هنوز خلق نشده كاملاً روشن است كه وجودش پنهان است و خدا به آن عالم است.

 بنابراين از كلمه »اَلَمْ اَقُلْ لَكُمْ اِنّى اَعْلَمُ غَيْبَ السَّمواتِ وَ الْاَرْضِ « [2] استفاده مى‏شود كه خداى تعالى از آنچه غيب است به حضرت آدم تعليم داده يعنى وقايع مهم آينده كه مربوط به عدم فساد و خونريزى كلّى جهانى است.

 پنجم: اعتراض ملائكه به خلقت انسان به خاطر فساد و خونريزى جزئى و كشتن فردى، فرد ديگرى را نبوده، بلكه فساد كلّى مانند دورانهاى قبل كه ناگهان با يك جنگ جهانى تمام افراد بشر از روى كره زمين برداشته مى‏شدند بوده زيرا طبق روايات آنچه مورد نظر ملائكه بوده، همين فساد عمومى بوده است.

 ششم: از لحن كلام حضرت حقّ پيدا است كه با تعليم اسماء آن جمع به حضرت آدم و بيان آن براى ملائكه رفع اعتراض ملائكه شده است.

 يعنى وقتى آنها مى‏گويند: آيا باز مى‏خواهى روى زمين چيزى را خلق كنى كه فساد و خونريزى كند، لازمه‏اش اين است كه خدا به آنها بفهماند كه فساد و خونريزى در اين دور نخواهد بود، بلكه منتهى به عدل و داد تا روز قيامت مى‏گردد و يا بايد بگويد كه فساد و خونريزى چيز خوبى است كه يقيناً دوّمى را در آيات زيادى از قرآن براى بشر عملى زشت دانسته، پس همان اوّلى ثابت خواهد بود.

 بنابراين خلاصه تفسير آيات چنين است:

 خداى تعالى وقتى آدم را خلق كرد در معرض ديد ملائكه قرارش داد، آنها طبق آنچه از اخلاق بشر، كه در اثر جاه‏طلبى خونريزى و فساد مى‏كند خبر داشتند، عرض كردند: خدايا باز مى‏خواهى موجودى را در روى زمين خلق كنى كه فساد و خونريزى كند؟

 خدا فرمود: من چيزى را مى‏دانم كه شما نمى‏دانيد.

 سپس خدا به حضرت آدم اسمها را تعليم داد. يعنى شرح حالات پيشوايان اسلام و بالاخص حضرت بقيّةاللّه ارواحنا فداه را و آنكه او نمى‏گذارد دنيا و زندگى آن فاسد شود و خون همه مردم به وسيله ديوانگى چند ابر قدرت ريخته شود و بلكه دنيا را پر از عدل و داد مى‏كند و تا قيامت مردم دنيا در رفاه و آسايش زندگى خواهند كرد را به او تعليم داد، سپس او و علم او را در معرض ديد ملائكه قرار داد و فرمود:

 شما اين شخصيّتها را براى من معرّفى كنيد آنها در شناخت پيشوايان اسلام و بخصوص اعمالى را كه در آينده مى‏خواهند انجام دهند كه از علوم غيب خدا است اظهار عجز كردند و گفتند: جز آنچه تو به ما تعليم داده‏اى، چيزى نمى‏دانيم.

 خدا به حضرت آدم فرمود: تعليم بده شناخت و شرح حال آنها را براى ملائكه.

 وقتى حضرت آدم شرح حال و اسماء آنها را تعليم داد و آنها دانستند كه اين دور از خلقت بشر مانند گذشته نيست، يعنى علاوه بر آنكه منتهى به فساد و خونريزى نمى‏شود، بلكه دنيا پر از عدل و داد هم خواهد شد، اعتراض خود را پس گرفتند و متوجّه شدند كه بى‏جهت اعتراض كرده‏اند.

 بنابراين خداى تعالى از روز نخست كه حضرت آدم را خلق كرده هدفش حكومت واحد جهانى بوده و نمى‏خواسته كه مردم در جمهوريهاى مختلف دائماً با يكديگر جنگ كنند. و يا روى زمين ابرقدرتها فساد نمايند.

 ولى زمينه‏اش يعنى رشد فكرى براى قبول اين حكومت در مردم به وجود نيامده و تمام انبياء و اولياء كه آمده‏اند مقدّمه حكومت واحد جهانى بوده است. يعنى براى اين بوده كه رشد فكرى به مردم ببخشند تا آنها آماده حكومت واحد جهانى گردند.

 در قرآن مجيد خداى تعالى به پيامبر اكرم صلى‏اللّه‏عليه‏وآله در سه مورد وعده فرموده كه دينش را بر تمام اديان غلبه دهد اگر چه مشركان نخواهند.[3]

اين همان معنى حكومت واحد جهانى است كه خدا به پيامبر اكرم صلى‏اللّه‏عليه‏وآله وعده داده است.

 زيرا وقتى تمام دنيا يك دين و يك آئين را بپذيرند، ديگر اختلاف و عدم هماهنگى وجود ندارد و فقط قرآن به عنوان قانون اساسى و رهبر اسلام به عنوان فرمانده كلّ قوا در دنيا پذيرفته مى‏شود.

 در روايات اسلامى اين موضوع كه وجود حضرت مهدى عليه‏السلام آخرين وصىّ حضرت پيغمبر اسلام صلى‏اللّه‏عليه‏وآله است و اينكه مى‏آيد و جهان را مى‏گيرد و دنيا را پر از عدل و داد مى‏كند، به قدرى تواتر دارد كه آن را علماء از ضروريّات اسلام دانسته و منكرش را كافر مى‏دانند.

 امّا در اديان ديگر جهان

 در اديان ديگر جهان با آنكه كتابهايشان تحريف شده؛ ولى در عين حال آرزو و طرح حكومت واحد جهانى ديده مى‏شود.

 »شاكمونى«كه به عقيده هنديها پيغمبر و صاحب كتاب آسمانى است، در كتابش به پيروانش چنين نويد مى‏دهد:

 »پادشاهى و دولت دنيا به فرزند سيّد خلائق دو جهان »كشن«بزرگوار تمام شود و او كسى باشد كه بر كوههاى مشرق و مغرب دنيا حكم براند و فرمان كند و بر ابرها سوار شود و فرشتگان كاركنان او باشند و جنّ و انس در خدمت او شوند و از سودان كه زير خطّ استوا است تا عرض تسعين كه زير قطب شمالى است و ماوراء بحار را صاحب شود « .

 »و دين خدا يك دين شود و دين خدا زنده گردد و نام او ايستاده »قائم « باشد و خداشناس باشد « .

 »جاماسب«برادر »گشتاسب بن سهراب«كه در حدود 4996 سال بعد از هبوط آدم مى‏زيسته و از شاگردان زردشت است و به عقيده جمعى پيامبر بوده، در كتاب »جاماسب‏نامه « مى‏گويد:

 »مردى بيرون آيد از زمينِ »تازيان « از فرزندان هاشم، مردى بزرگ سر و بزرگ تن و بزرگ ساق و بر دين جدّ خويش بوده با سپاه بسيار روى به ايران نهد و آبادى كند و زمين را پر از داد كند « .